Pokemon

Brixton, London, Sunday early morning

Still moving in the rhythms, I was dancing to for a few hours before, I was on my way home. At 3am Brixton usually doesn’t sleep yet. People are everywhere – partying, walking around, sitting on the streets, playing music, dancing, laughing and some already in their after-party mood catching up with the reality. Generally: friendly.

Waving in the middle of all this, through the Windrush Square, then along the Acre Lane, passing by the big Tesco, some crash knocked me out of my positive vibe. I went numb for a moment and looked to the right. The noise came from a car that was parked on the side of the road, between two other cars. Inside apparently two people were fighting. I couldn’t see it exactly, because the windows were completely steamed up. She was screaming and kicking around, he was beating her up and didn’t want to let her out. The whole car was shaking and only in the light reflexes I could identify two tussling humans.

The opposite side of the street, in the front of the bar, was crowded with partying happy people. Some of them were glancing, some didn’t see or did pretend not to see. But this couldn’t be unnoticeable! Then I got spotted from the other side of the road by a shaking young woman on the phone, who gave me a sign with her hand that she already had contacted the police. I quickly took a picture of the number plate on the car and joined her. With a squeezed throat and trembling voice she was answering the police questions. The other one in the car was screaming, that idiot was continuing beating her up and the crowd next to us was continuing their party. The young woman suddenly shouted into her phone: ‘You need to come quickly! He is going to kill her!’ In that moment appeared Superman. A huge bouncer came out of the bar and for a moment was staring at the car. Here I couldn’t stand it any longer and yelled at him: ‘Do something!’. He took off his yellow vest and slowly, but sturdily, moved towards the car. That idiot inside might have realised that something was happening and the victim, probably using a moment of his doubt, kicked out the door and jumped out. What a relief! Bouncer managed to take over the situation and I decided to leave.

I personally consider Brixton a safer place than many others in the Greater London area. It could have happen everywhere and to anybody.  Shocking to me is fact that there were so many people around and only one person has reacted and called the police. What causes this kind of (non-)awareness? Will the same people trample me on the street to get to the tube station on Monday morning? Will the same people not notice me, while being lost in their smartphone realities? Will the same people be around when I might need help?

And guess what! As I was already heading home, that young woman was still standing there and kept answering the police questions on the phone… KP

* * *

Pokemon (PL)

Brixton, Londyn, niedziela wcześnie rano

Poruszając się jeszcze w rytmach, do których tańczyłam przez kilka godzin wcześniej, byłam w drodze do domu. O trzeciej nad ranem Brixton zwykle jeszcze nie śpi. Ludzie są wszędzie – bawią się, spacerują, siedzą na ulicach, grają muzykę, tańczą, śmieją się, a nietórzy już w nastrojach poimprezowych dochodzą do siebie. Ogólnie przyjażnie.

Kiedy tak falowałam pośród tego wszystkiego przez Windrush Square, potem wzdłuż Acre Lane, mijając duże Tesco, jakiś huk wytrącił mnie z moich pozytywnych wibracji. Zdętwiałam na moment i spojrzałam w prawo. Hałas dobiegł z samochodu zaparkowanego z boku między dwoma innymi. Wewnątrz najwyraźniej toczyła się walka. Nie widziałam dokładnie, bo szyby były kompletnie zaparowane. Ona krzyczała i kopała dookoła a on nie chciał jej wypuścić. Całe auto trzęsło się i tylko refleksy światła pozwoliły mi dostrzec dwoje szamoczących się ludzi.

Vis a vis przed barem stał tłum bawiących się ludzi. Niektórzy spoglądali, niektórzy nie widzieli, lub udawali, że nie widzą. Ale tej akcji nie można było nie zauważyć! Zostałam dostrzeżona natomiast ja przez trzęsącą się młodą kobietę przy telefonie po drugiej strony ulicy. Dała mi znak ręką, że już skontaktowała się z policją. Zrobiłam szybko zdjęcie rejestracji samochodu i dołączyłam do niej. Ze ściśniętym gardłem i drżącym głosem dziewczyna odpowiadała na pytania policji. Tamta w samochodzie ciągle się darła,  idiota ciągle ją okładał, a tłum kontynuował zabawę. Młoda kobieta nagle krzyknęła do telefonu: ‘Musicie przyjechać szybko! On ją zabije!’. W tym momencie pojawił się Superman. Z baru wyszedł wielki bramkarz i przez moment gapił się na samochód. Tutaj ja nie wytrzymałam i wrzasnęłam na całe gardło: ‘Zrób coś!’. On zdjął swą żółtą komizelkę i powoli, lecz zdecydowanym krokiem, ruszył w stronę samochodu. Idiota w aucie pewnie zauważył, że coś się dzieje i ofiara najwyraźniej wykorzystując chwilę jego zwątpienia, wykopała drzwi i wyskoczyła. Co za ulga! Bramkarz przejął kontrolę nad sytuacją i ja zdecydowałam, że już pójdę.

Osobiście uważam, ze Brixton jest bezpieczniejszy, niż wiele innych okoilic w obrębie Londynu. To mogło się przydarzyć wszędzie i każdemu. Szokujący dla mnie jest fakt, że było tam tyle ludzi, a tylko jedna osoba zareagowała. Co powoduje ten rodzaj (nie-)świadomości? Czy to ci sami ludzie bedą deptać po mnie w poniedziałek rano, spiesząc do stacji metra? Czy ci sami nie zauważą mnie, będąc pochłonięci przez rzeczywistości swoich smartfonów? Będą ci sami wokół, kiedy ja będę potrzebować pomocy?

I wiecie co? Kiedy ja już szłam do domu, tamta dziewczyna ciagle jeszcze tam stała i przez telefon odpowiadała na pytania policji. Kto wie, co by było, gdyby nie ten Superman… KP